Co można robić w czasie ferii?

         Jest kilka opcji. Pierwsza to przesiedzieć w domu i nudzić się niemiłosiernie. To dla najbardziej pasywnych osobników. Do wyboru jest spanie do godziny dziesiątej,  a dla najbardziej wytrwałych do  dwunastej,

         potem śniadanie przed  telewizorem, obiad podczas oglądania telewizji, granie na komputerze, surfowanie w Internecie, kolacja przed telewizorem, późne chodzenie spać. Gwarantowane pięć kilo nadwagi, senność i uczucie ogólnego znudzenia.

        Wariant drugi przewiduje spanie do godziny ósmej – dziewiątej, oglądanie telewizji, granie na komputerze i od czasu do czasu czytanie książek. Średnio raz na dzień można wyjść z domu i pospacerować. Wynik to radość z powrotu do szkoły.

         Punkt trzeci jest najtrudniejszy.

1. Pobudka około ósmej rano. Śniadanie, gimnastyka i marsz na dworek.
2. Zakładamy, że chcemy, aby nasze ciało nabrało sprawności: dziesięć przysiadów, lepienie bałwana, skoki przez sanki, bitwa na śnieżki (ze sąsiadem/sąsiadką lub z rodzeństwem).
3. Po obiedzie przygotowujemy jakiś super projekt: dowolny. Może to być jakiś przedmiot zrobiony samodzielnie, powieść napisana własnoręcznie, ewentualnie doprecyzowanie rzutu rzutkami do tarczy.
4. Opcją poobiednią może być spotkanie w gronie przyjaciół, czas szybciej zleci i co dwie głowy to nie jedna.
5. Wyjazd do kina, wymaga to wprawdzie trochę zachodu, ale warto nakłonić rodziców na ten „drobny” wydatek.
6. Basen, oczywiście jak zdrowie dopisuje.
7. Akcja dokarmiania zwierząt w okolicy. Ptaszki, zwierzątka w lesie, pieski w schronisku będą nam wdzięczne za naszą pomoc.
8. Klub detektywistyczny. Zawsze znajdzie się coś, co można wyśledzić, przebadać.
9. Klub dziennikarski – relacje z ciekawych wydarzeń z okolicy.
10. Standard: łyżwy i lodowisko oraz stok i narty, ewentualnie sanki i górka. Najlepsze są te lodowiska i górki, które przygotujemy samodzielnie, z pomocą koleżanek i kolegów. Zaleca się zachowanie zdrowego rozsądku, aby potem do szkoły wrócić w całości.
11. Zakupy, o ile ktoś ma kasę.
12. Zaopiekowanie się małymi dziećmi: sąsiadki, rodzeństwo. Ta opcja jest tylko dla bardzo odpowiedzialnych osób, może stanowić pewne źródło dochodów. Bardzo modna w innych krajach.

           Warto także przeczytać jakąś książkę, pouczyć się języków, zrobić porządek w swoim biurku, szafce z ubraniami. Można nauczyć swojego psa jakiś sztuczek, papugę nowych słów.

           A przede wszystko ruszać się, nie siedzieć tylko przed telewizorem, czy komputerem.

           Życzę wszystkim udanego, aktywnego wypoczynku

                                                                                        Wasza reporterka

                                                                                             Ania Duczka

SPORTY ZIMOWE

Narciarstwo-  Pierwsze narty wyprodukowane w celach sportowych powstały we Włoszech w 1867 roku i były wykonane z drewna. Zaczęto zjeżdżać początkowo na trawie, później na śniegu. Pierwsze narty odpowiadające dzisiejszym powstały w 1963 roku w Stanach Zjednoczonych. Ta dyscyplina posiada kilka odmian m.in.: narciarstwo biegowe, slalomowe, zjazdowe,  wysokogórskie czy niskogórskie. Narciarstwo to sport bardzo popularny, szczególnie zimą. W Polsce głównie w górach jest dużo tras dla narciarzy m.in. w Tatrach i Sudetach .

                                                                                       Zuzia Chojnacka

Sanie bobslejowe - rodzaj sań wyścigowych w konkurencji olimpijskiej bobslejów. Bobslej wykonany jest z metalu, bądź tworzywa i wyposażony w urządzenia kierownicze oraz hamulec, gdyż sanie te przystosowane są do rozwijania ogromnych prędkości (rzędu 100 km/h) w jeździe po lodowych torach. Pierwsze bobsleje były zwykłymi, przedłużonymi saniami metalowo-drewnianej konstrukcji (z 2 wąskimi metalowymi płozami) pozwalającymi na rozwinięcie większej prędkości w porównaniu do zwykłych sanek. Obecnie bobsleje rozwijają znaczne prędkości, więc ich konstrukcja uległa zmianie. Płozy skrócono dzieląc je na 4 osobne części i zwężając ich do postaci łyżew. By zmniejszyć opór powietrza bobslej posiada opływowy, zabudowany kształt "czółenka". Przy takich prędkościach sam układ kierowniczy nie wystarcza - cała drużyna kieruje dodatkowo za pomocą balansu ciała. Bobslej dwumiejscowy waży 165 kg (z załogą 375 kg), czteromiejscowy — 230 kg (z załogą 630 kg). Niedobór wagi zawodników, jak w przypadku konkurencji kajaków, uzupełnia się balastem.

                                                                                                                 Filip Sielski

 KSIĄŻKI, KTÓRE POLECAM!

·        Dla starszych polecam serię „Felix, Net i Nika” autorstwa Rafała Kosika. Składa się ona z trzech książek. Opowiada o trójce przyjaciół, którym przytrafiają się niesamowite przygody.

      Pierwsza część opowiada o tym, jak przyjaciele rozbijają gang niewidzialnych ludzi,  znajdują  skarb i odkrywają  tajemnice szkolnego strychu.

     W drugiej części można przeczytać m.in. o tym jak przyjaciele podróżują wehikułem

     czasoprzestrzennym, o gigantycznej rosiczce tygrysiej.

     Trzecia część opowiada o pałacu snów, przez który cała Warszawa staje się senna.

     To tylko niektóre z przygód trójki przyjaciół. Jeśli zaciekawił was mój artykuł możecie wypożyczyć je w naszej bibliotece.

·       Młodszym polecam książkę Renaty Welsh „Wampiurek”,  która również znajduje się w szkolnej bibliotece. Opisuje historie małego wampiurka, który zamiast krwi wysysa ludziom złość z woreczka żółciowego. 

                                                                                                                Jakub Sielski

·         „Koszmarny Karolek” (Francesco Simon) to zbiór opowiadań o chłopcu, który według jego rodziców jest najkoszmarniejszym dzieckiem na świecie. Lubi denerwować innych, a szczególnie swojego brata Damianka. Według mnie, w tej książce najśmieszniejszym rozdziałem jest „Koszmarny Karolek i lekcja pływania”. Opowiada on o wydarzeniu, w którym Karolek musi przepłynąć na basenie pięć metrów, a okazuje się, że w wodzie jest rekin.

                                                                                                              Zuzia Chojnacka

·        Zachęcam Was do przeczytania książki  „Nowe przygody Mikołajka”.

     Książka opisuje przygody chłopca o imieniu Mikołaj, który stara się być grzeczny, jednak ciągle wpada w kłopoty. W gronie przyjaciół zawsze jest wesoło.

     Alcest ciągle je, Gotfryd daje kolegom swoje zabawki, żeby je do końca zepsuli, a Euzebiusz lubi się bić, ale tylko z przyjaciółmi, bo jest nieśmiały.

     Jest to książka dla każdego i na każdą okazję. Ja zachwyciłem się przygodami swojego rówieśnika, starsi będą mogli  przypomnieć swoje dzieciństwo. Czyta się szybko i przyjemnie.

     Bohaterowie mają te same kłopoty w domu i w szkole, co my, podobne zabawy i figle, mówią „naszym językiem” i to  jest „kul”.

    Tata Mikołajka postanowił zakupić telewizor. Cała rodzina czekała z niecierpliwością na dostawcę. Wreszcie przyjechał. Rodzice nie mogli się zdecydować, gdzie będzie stał. Kiedy telewizor wreszcie został podłączony,

     okazało się, że brakuje anteny. Dalsza część opowiadania jest jeszcze bardziej śmieszna z nieoczekiwanym zakończeniem. Czy rodzina Mikołajka będzie miała telewizor, czy też nie? Dowiecie się czytając książkę.

     Śmieszne rysunki wykonał Jean-Jacques Sempĕ, napisał Renĕ Gościnny.

                                                                                                        Hubert Wróblewski

·        Polecam Wam książkę Małgorzaty Musierowicz „Pulpecja”. Bohaterką jest Patrycja Borejko, ze względu na pulchność zwana w rodzinie Pulpecją. Pulpecja nie ma jednak z powodu figury najmniejszych kompleksów, bo i czemu miałaby je mieć – cieszy się wręcz nadmiernym zainteresowaniem ze strony płci przeciwnej, co uważa za pochlebne i zabawne, ale nadzwyczaj kłopotliwe. Patrycja chodzi do maturalnej klasy wraz z Romą Kowalik – swoją najlepszą przyjaciółką, z którą dotąd zawsze znajdowała wspólny język. Jednak w przeciwieństwie do zadowolonej z siebie i swojego życia Patrycji, Roma nie czuje się szczęśliwa, zwłaszcza gdy widzi, że chłopak, w którym jest bez wzajemności zakochana, zaczyna zwracać uwagę na Pulpecję. Sama Pulpecja zaś, dotąd zawsze wiedząca, czego chce, niespodziewanie przestaje odnajdywać się w świecie. I oczywiście zajmuje się wszystkim, tylko nie nauką do matury, ponieważ i jej serce zabije mocniej...

Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak potoczą się dalsze losy Pulpecji i nie macie planów na ferie zachęcam was wszystkich, abyście sięgnęli po tę książkę. To doskonała lektura! Czyta się ją bardzo lekko i bardzo miło. Naprawdę warto!!

Miłej lektury drodzy czytelnicy!

                                                                Patrycja Grzelak

UŚMIECHNIJ SIĘ!

Przychodzi baba do fryzjera z 3 włosami na głowie, i mówi:

- Proszę zrobić mi warkocz.
- Dobrze - odpowiada fryzjer.
Po chwili jeden z włosów urwał się. Baba mówi:
- Trudno, proszę zrobić z dwóch.
Drugi włos również się urwał.
- To proszę mi zrobić jakiegoś koka.
- Spróbuje, oj... niestety ostatni włos też wypadł.
- Trudno - mówi baba - pójdę w rozpuszczonych...

W przedziale w pociągu siedzą naprzeciwko siebie mama z synkiem Jasiem i jakiś facet. Jasio wykonuje te same ruchy co facet naprzeciwko. Facet po pewnym czasie nie wytrzymał i mówi do matki dziecka:
- Czy może pani coś powiedzieć synkowi, aby mnie nie przedrzeźniał?
- Jasiu, nie zachowuj się jak głupek!

Jasio wraca ze szkoły z pokrwawionym nosem.
- Co ci się stało? - pyta mama.
- To przez tego magika z cyrku, który podczas przedstawienia wyciągnął mi z nosa złotą monetę!
- I zostawił cię w takim stanie?
- On nie! Po przedstawieniu moi koledzy szukali następnych monet!

NASZA TWÓRCZOŚĆ

„Przygoda na nartach” - opowiadanie

            Siedmioletni Krzyś spędził swoje ferie zimowe w górach wraz z rodzicami. Chłopiec po raz pierwszy był w górach i bardzo chciał nauczyć się jeździć na nartach.

Oczywiście nigdy nie miał ich na nogach. Gdy dotarli na miejsce pojechali na stok. Rodzice pomogli chłopcu założyć narty. Krzyś był bardzo zadowolony z faktu, że miał na swoich nóżkach narty. Rodzice zabrali go na małą górkę, z której także można było zjeżdżać na nartach.

            Podekscytowany Krzyś ruszył na stok. Najpierw był problem z wjazdem na orczyku.

Okazało się, że to w cale nie takie proste, złapać ten orczyk między nogi, gdy ten jedzie na wyciągu. Po kilku próbach (oczywiście przy pomocy taty), chłopcu udało się wjechać na górę. I w tym momencie zaczęła się prawdziwa przygoda na nartach. Krzysiek zaczął zjeżdżać z rodzicami. Tata mówił mu, że ma mocno trzymać się na nartach z ugiętymi w kolanach nogami. Ale łatwo mówić, trudniej zrobić. Ledwie ujechał kawałek na nartach już wywinął orła. Jedna narta wypięła się Krzysiowi, a druga narta została na nodze, która wygięła się w bok. Chłopiec nie był w stanie się pozbierać. Pomogli mu w tym rodzice. Zanim zjechał ze stoku, jeszcze wiele razy leżał jak długi. Zjazd zakończył się na płocie. Po tym zjeździe rodzice siedmiolatka stwierdzili, że lepiej będzie, jeśli jego nauka jazdy na nartach zostanie przełożona na następny dzień.

            Dziś jedenastoletniego Krzysia nie spotykają takie przygody, gdyż wspaniale jeździ na nartach.         

                                                               Patrycja Grzelak

TAJEMNICE PRZYRODY

Koło podbiegunowe wyznaczone jest przez kąt padania promieni słonecznych równy 0°, w czasie, gdy Słońce znajduje się w zenicie nad Zwrotnikiem Raka lub nad Zwrotnikiem Koziorożca. Jego odległość od bieguna wynika z nachylenia osi obrotu Ziemi do płaszczyzny ekliptyki. Gdyby to nachylenie było większe niż 45°, koła podbiegunowe znajdowałoby się bliżej równika, niż zwrotniki – z taką konfiguracją mamy do czynienie np. na planecie Uran.

Na wyższych szerokościach geograficznych, w dniach przesilenia letniego lub zimowego, Słońce przez całą dobę znajduje się pod horyzontem. Odpowiednio, na półkuli północnej w zimie i na południowej w lecie. Występuje tam wówczas tzw. noc polarna. Sytuacja odwrotna, kiedy Słońce znajduje się cały czas ponad horyzontem to dzień polarny.

Ze względu na zjawisko refrakcji światła słonecznego w atmosferze ziemskiej obszary występowania nocy polarnych i dni polarnych nie pokrywają się ze sobą. Obszar występowania dni polarnych jest nieco większy niż obszar zawarty wewnątrz koła podbiegunowego, zaś obszar nocy polarnych nieco mniejszy.

Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały zamieszkuje Arktykę. Pełni rolę głównego drapieżnika w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Półprzezroczysta sierść ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra jest w rzeczywistości czarna. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem niemal morskim potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie. Przystosował się do życia na lądzie, morzu i lodzie.

                           

Lis polarny, piesiec - występuje na obszarach na północ od kręgu polarnego. Lisy te można spotkać zarówno nad morzem, w dolinach, jak i wysoko na grzbietach górskich. Są to zwierzęta terytorialne. Najczęściej występuje w ubarwieniu letnim brązowo-szarym, a zimą śnieżnobiałym lub stalowoniebieskim, choć spotyka się też lisy czarne przez cały rok. Żywi się ptakami (szczególnie ich pisklętami), małymi ssakami (np. lemingami), jajami, rybami i padliną. Przez zimę do wiosny często podążają za niedźwiedziami polarnymi, podobnie jak szakale za lwami, licząc na pozostałości z ich zdobyczy. Nory lęgowe kopie w ziemi, na zboczach, pomiędzy kamieniami. Ciąża trwa 49-57 dni. W maju lub czerwcu samica rodzi 2-8, maks. 12 szczeniąt, ważących 40-80 g. Śmiertelność młodych jest duża i dochodzi do 50%, praktycznie lisica odchowuje 3-4 szczenięta. Matka żywi je mlekiem przez 8-10 tygodni.

Jeden z 9 podgatunków) z Wysp Komandorskich został wpisany do międzynarodowej Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych.

                                                                                                          Jakub Bartuzel

ZRÓB TO SAM!

„F a w o r k i”

Składniki:

- 6 żółtek
- 5 łyżek gęstej kwaśnej śmietany
- 20-25 dag mąki
- 1 łyżka spirytusu
- 1 kg smalcu do smażenia
- 1 szklanka cukru pudru i 1 torebka cukru waniliowego (1.6 dag) do posypania.

Sposób przyrządzania:

Żółtka wymieszać ze śmietaną. Partiami dodawać przesianą mąkę, cały czas wyrabiając ciasto. Wlać spirytus i nadal wyrabiać gładkie, elastyczne ciasto, takie jak na pierogi. Rozwałkować je bardzo cienko na stolnicy posypanej mąką. Wyciąć z ciasta wąskie paski (2,5 x 8 cm), kształtem przypominające równoległobok. W każdym z nich zrobić pośrodku podłużne nacięcie i przekładać przez nie koniec ciasta, tak aby powstał luźny węzełek.
W rondlu mocno rozgrzać smalec. Sprawdzić, czy jest odpowiednio nagrzany wrzucając kawałek ciasta - jeśli ciasto szybko wypłynie i zaraz się zarumieni, można smażyć faworki. Wkładać na raz po 2-3 sztuki. Smażyć na jasnozłoty kolor, przewracając podczas smażenia. Usmażone układać na bibule do osączenia. Faworki przełożyć na półmisek i posypać cukrem pudrem zmieszanym z cukrem waniliowym. Z tego samego ciasta można robić róże karnawałowe. Ciasto należy cienko rozwałkować i wykroić z niego krążki czterech wielkości. Każdy naciąć na obwodzie w pięciu miejscach. Krążki smarować na środku białkiem, składać po cztery i sklejać, mocno przyciskając środek palcami. Smażyć jak faworki.

                                                                                                                                        Julita Jatczak, Ania Duczka

„Pączki śnieżynki”